شەھەر دېگەن ئازابلىق ماكان،
ئىس – تۈتۈن، چاڭ – توزان،
رېستوران…
كىچىك چوڭغا قىلمايدۇ سالام.
رەنجىپ يۈرمە ئۇلار ئالدىراش.
ئۆي چېيى، توي چېيى ئالدىراتماقتا،
قىزىلچاچ، سېرىق چاچ، قارا كۆزلەرنى.
ھەممىدە يېڭى ھېس، يېڭى كۆز قاراش،
ۋاقىت يوق، بەك ئېغىر
بالىغا قاراش.
خىزمەت بەك مەززىسىز،
كۆڭۈللۈك پەقەت،
ھەر ئاينىڭ بېشىدا
مائاشنى ساناش.
لېكىن،
باشلىنار نەچچە كۈن ئۆتسە غودۇراش:
«قانداق گەپ، تۆت چايدىن
ئاشمىسا مائاش؟!»